GENEZA POWSTANIA
„Wśród różnych współczesnych tabu, jedno zadziwia: starość. Nie chcemy o niej mówić, za wszelką cenę zacieramy oznaki starzenia się; siwiznę, zmarszczki…”
(prof. dr hab. Magdalena Fikus, Wiedza i życie, nr 11/98)
Taka postawa wobec starości jest powszechna. Są jednak ludzie, którzy swoją postawą, aktywnością, cierpliwym znoszeniem cierpienia dają przykład godnego starzenia się. Do nich należy Papież Jan Paweł II, który w liście do ludzi starszych mówi: „Mimo ograniczeń mojego wieku, bardzo wysoko cenię sobie życie i umiem się nim cieszyć. Dziękuję za to Bogu! Pięknie jest służyć aż do końca sprawie Królestwa Bożego”.
(Jan Paweł II, „List do moich braci i sióstr w podeszłym wieku”, Watykan, Październik 1999 rok.)
Wiek XX przyniósł znaczny wzrost liczby i odsetek ludzi starych na świecie, a także w Polsce. Tłumaczy się to zarówno postępami w medycynie, jak i wzrostem stopy cywilizacji. Prognozy demograficzne przewidują dalszy wzrost liczby osób starych oraz, co jest bardzo istotne z punktu widzenia problemów pomocy społecznej, przewagę liczby osób w wieku emerytalnym nad liczbą dzieci i młodzieży w wieku szkolnym. Zwiększający się odsetek ludzi w wieku poprodukcyjnym oznacza zwiększony udział tych osób w świadczeniach pomocy społecznej. W Polsce wskaźniki długości życia wykazują duże różnice regionalne, szczególnie pomiędzy ludnością miast i wsi. Odsetek ludzi starych jest wyższy na wsi niż w mieście.
W okresie transformacji ustrojowej również w gminie Zakliczyn nasilił się proces upadania gospodarstw rolnych, a co za tym idzie, pozostawania na nich ludzi w podeszłym wieku, niepełnosprawnych, bez opieki, w starych, zdewastowanych domach, gdzie warunki życia urągały wręcz godności ludzkiej. Dotarcie z pomocą medyczną i socjalną utrudniał górzysty teren i fakt rozproszenia domostw na dużym obszarze. Wzrastające bezrobocie zmuszało młodych ludzi do szukania pracy poza miejscem zamieszkania, a z kolei ich migracja do miast siłą rzeczy zwiększała grupę ludzi starych, pozbawionych należytej opieki.
W związku z opisaną powyżej sytuacją w roku 1992 powstało stowarzyszenie o nazwie „Samarytańskie Towarzystwo im. Jana Pawła II”, które zostało formalnie zarejestrowane dnia 04.02.1993 roku w Sądzie Okręgowym w Tarnowie. Jego misją stało się niesienie pomocy ludziom starym, niepełnosprawnym, samotnym, z upadłych gospodarstw rolnych. [więcej…] Od samego początku powstania organizacji, inicjatorom przyświecała myśl utworzenia i prowadzenia stacjonarnej placówki opiekuńczej, którą uruchomiono dnia 21.01.1995 roku w budynku byłej lecznicy zwierząt, zaadaptowanej na ten cel. Placówka funkcjonuje pod nazwą Dom Pogodnej Jesieni [więcej…].
Na szczególną uwagę zasługuje ogrom pracy, jaki włożyli główni inicjatorzy powstania Towarzystwa i Domu Pogodnej Jesieni, a mianowicie Stefan Ściborowicz – pierwszy Przewodniczący Towarzystwa oraz nieżyjący już Tadeusz Nosek, oraz skupione przy nich grono „zapaleńców”. Z przykrością należy wspomnieć, że w pierwszych latach działalności Towarzystwo napotykało na niechęć przeciwników tej inicjatywy, między innymi mieszkańców Zakliczyna i niektórych członków Rady Gminy Zakliczyn. Jednakże z upływem czasu i w związku z podejmowaniem działań na rzecz społeczności lokalnej, grono sympatyków i członków Towarzystwa stale się powiększa.